سپاس آن خدا را که ما را توان داد            پی شکر نعـمت به انسان زبـان داد

سپاس آن خدا را که با قـدرت خود            به این شیء ناچیز نطق و بیان داد

سپاس آن خـدا را که بخـشیـد ما را            جمالی که در آن خودش را نشان داد

جمالی که وصفش علی است و عالی            جـمـالی که پـرتـو به هر آشیـان داد

به دست رحیمش به لطف کـریمش            ز حُسن قدیمش به هر خسته، جان داد

بـشـر با خـدا شـد ز بـتـهـا رهـا شد            نبی رهـنما شد، جهـان را تکان داد

از آن جـاهـلـیـت بـه این خـاتـمـیت            که تا مـهـدویـت به ما ارمـغـان داد

ز انسان کُـشی‌ها ز حیـوان وَشی‌ها            ز حَسرت کِشی‌ها بشر را امان داد

از آن بـردگـی‌هـا به این بـنـدگی‌هـا            خوشا زندگی‌ها که در هر زمان داد

به درگـاه ایـزد، سِـزد شکـر بی حـد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

چه خُلق عظیمی چه روح عـظامی            چه دست کـریمی چه وجـه کِـرامی

رســول رســالـت عــدیـل عــدالـت            وَ اَصل اصالت شَه خاص و عامی

تو سـلـطـان دیـنـی تو نـور یـقـیـنی            امــانـی، امـیـنــی رسـولـی امـامـی

ازل را سـرشـتـی، ابـد را بـهـشـتی            جنان را تو هِشتی جهان را سلامی

تویی روح کـعـبـه تـویی جان مکـه            تـو مـاه مـدیـنـه چه حُـسن خـتـامـی

چـــراغ هـــدایــت امــیــن ولایــت            کـثـیـر العـنـایـت رئـیـس الأنــامـی

تو طاها تو یاسین تو اعلی تو وَالتّین            تویی دین و آئـین تو دین را دوامی

جـمـیـل و جـمـالی جـلـیل و جلالی            دلـیـلِ کـمـالـی به رحـمـت تـمـامـی

چـه آب حـیـاتـی چـه آتُ الـزکـاتـی            اَقـیــمـوالصـلاتـی رسـول گـرامـی!

چه آب بقـایی از این چشمه سر زد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

تـو در جـان فـطـرت مثـال خـدایـی            تو در آل عـتـرت مَنـار و الـتُّـقـایی

تو موسی و عیسی تو یعقوب و یحیی            تو در اصل یک جـا هـمه انـبـیـایی

به زهـرا تو بـابـا به مـولا تو مـولا            تو دنیا تو عقبا تو شمس و ضحایی

حـسـن زیـنـت تـو حسین عـزت تو            تو هم مرتضایی و هم مـصطـفـایی

تـو آن راز داری که اعجـاز داری            ز بـس نـاز داری تو دلــدار مـایـی

پس از تاق کـسری شکـستـند بُـتـها            نـشـسـتـند از پـا مــلـوکِ خـطـایـی

ز دریــای ســاوه ز بَـحـر سَـمــاوه            چو پـرسـنـد گـویـنـد دریـا شُـمـایـی

به دشمن ستیزی چو از جا بخیزی            سپـاهـی بریـزی زمین، با صَـلایی

صـفـا را کـتـابـی جـفـا را عِـتـابـی            تو فصل الخطابی تو کهف الورایی

بـرائت ز خـصـمت نـسـازد مــردّد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

به درگـاه ایـزد سزد شکـر بـی حـد            ز پــرده در آمـــد دو نــور مــؤیّــد

دو دریـای رحـمت دو آقای خـلـقت            دو معنای عزت دو جعفر دو احمد

دو سروِ صنوبر دو سَرور دو رهبر            دو حق را پـیـمـبـر دو نـور مـجـدد

دو تـا مــاه پــاره دو عـالـم سـتـاره            دو درمان و چاره به غمهای بی حد

دو نور درخشان دو خورشید رخشان            دو لعل بَـدَخـشـان دو زلف مُـجَـعّـد

دو قـرآن ناطق دو قـائـم دو صادق            دو کـشف الحـقـایق دو روح مجـرد

یکی جـد اطـهـر یکی سبـط حـیـدر            یکی خیر کـوثـر یکی خـیـر مـمـتـد

به تـبـریکِ مـهـدی ببـنـدیم عـهـدی            که او راست شهدی حسینی ز ایزد

ز شـیـعـه اطاعـت ز مـولا عـنـایت            ز شـیـعـه مــقــلِّـد ز مــولا مـقــلَّــد

به راه ولایت شکـوهی است امجـد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد